اشعار

ای داغـدار سـاقـی عـطـشان؛ نیامدی            سوز دعای خـضر و سلیـمان نیامدی
یکـسـال هـم گـذشت امـام غـریب من            دل بی‌قـرار از غـم هـجـران؛ نیامدی

حافظ که گفت؛ یوسف گم گشته می‌رسد            نگـذشـتی از حـوالـی کـنعـان! نیامدی

تـنـهـا بـهــانـۀ دلِ تـنـگ و شـکـسـتـۀ            این جمعه‌های بی‌سر و سامان نیامدی
ما بی‌وفـا شدیم و دلت را شکـسـته‌ایم            بـشـکـسـته‌ایم عـهـد و پیـمان نیامدی!
خـنـجـر بـریـد لاله به لاله سر از قـفا            سرها به روی نـیـزه پـریشان نیامدی
این روزها کـوچه پریشان شد از غـمِ            یاسی شکسته و در سوزان ... نیامدی
شبگرد کوچه؛ شال عزا روی دوشتان            ای روضه‌خوان کـوثـر قـرآن نیامدی
کـشـتی بـساز نـوحِ زمـان و قـیام کن            مـا دل سـپـرده‌ایم به طـوفـان نیـامدی
پیـراهـنت به دست کدامین نسـیم ماند            حسرت‌نـشـین شـدند غـریـبان نیامدی
این خشکسالی از غم و اندوه مهدی است            ای لـحــظـه تـبـســم بــاران نـیـامـدی

لطف شماست اینکه گرفـتار مـاتـمـیم            در سـایه نـگـاه شـما زیـر پـرچــمـیم
گـمـراه می‌شدیـم اگر چـشـم‌تـان نبـود            از رحمت شماست اگر سینه می‌زنیم

گـفـتی بـیا و گـریه بـرای غـریب کن            گـفـتی که در حـسـیـنه هم نـالـه هـمیم
سهمی ز اشک‌های شما رزق ما شده            دریـا دلیم و زنده از این اشک نم‌نمیم
مـادر مرا ز مهر شما شیر داده است            مدیـون روضه‌های نفـس‌گـیر مـادریم
وقتی که آسمان و زمین گریه می‌کند            ما نیز خون جگر ز مصیبات اعظمیم
با لـحـن دلـبـرانـه نـاحـیـه خـوانـدنت            تا لحـظـه ظـهـور شـما زار می‌زنـیـم
آقـا بــیـا و غــصـه مـا را تـمــام کـن            ما غصه‌دار زینب و آن قـامت خـمیم
در روزگـار غـیبت‌تان طـبق امـرتان            سربـازهای گوش به فـرمان رهـبریم
دنـیـای غـرب راه به جـایی نـمی‌بـرد            وقتی که ما صحابه خورشید مشرقیم
آقـا چه می‌شـود ز دعای تو بنـگـریم            زوّار کــربــلایـیِ مــاه مــحــرمــیــم

آقا دوباره برق نگاهت پُر از غم است            تندیس نور، بر تنـتان رخت مـاتم است
ای ماه مهـر و عـاطـفه، مـاه عـزا شده            اوضاع آسمان و زمین سخت درهم است

در این دهه به یک دو سه روضه رضا مشو            یک عمر نوح گریه به جان شما کم است
هر جا که هیأتی‌ست به پا کعبۀ دل است            هر جا که دیده‌ای ست خروشان چو زمزم است
اول صـدای نــالـۀ زهــرا شـود بـلــنـد            مادر یقـین به گریه ز هرکس مقدم است
رخـصت بده ظهـور شما را طلب کنیم            از آن کـسی که اشـرف اولاد آدم است
یک کـربـلا نصیب دل سنگـمـان کـنید            این آرزوی سینه زنان در دو عالم است

تفـسـیر عـشق، درس الفبای کربلاست            لب تشنه، خضر در پی صحرای کربلاست
باز این چه شورش است که درخلق عالم است            نـیـل فـرات تـشـنه مـوسای کـربلاست

عیسی به عرش رفت ولی روضه خواند و گفت            عریان به روی خاک، مسیحای کربلاست

بـایـد عــلــی شـود زکــریــای کــربـلا            وقتی که روی نی سر یحیای کربلاست

مجنون کجاست تا که ببـیند چه چشم‌ها            دنـبـال ردّ مـحـمـل لـیـلای کـربـلاست

بعد از گذشت این همه سال از شهادتش            خـلـقـت هـنوز مات معـمّای کربلاست

ای با خـبـر ز سـرّ مـعـمـا، شـما بـگـو
ای روضه‌خـوانِ ناحـیه، آقا، شما بگـو

آهـی بـکـش، بـه بــاد بـده دودمـان مـا            شعری بخوان که شعله بیفتد به جان ما
صـمـصـام انتـقـام خـدا صبـرتـان دهـد            یک شب اگر شما بشوی روضه خوان ما
تـاریـخ را ورق بزن، از کـربـلا بـگـو            برگـرد چـارده سده پـیـش از زمـان ما
این خون نوشته‌ای که تو خواندیش «ناحیه»            این بی‌کـسی که بـاد فـدایش کـسـان مـا
این روضه‌های بـاز که با الـسلام‌هـاش            لـکـنت گـرفـتـه اسـت سـراپـا زبـان ما
شأن نزول کیست که خون گریه می‌کنی؟            ای‌کاش کـارد بگـذرد از استـخـوان ما
ارباب مقتل، عازم آن سوی نیزه‌هاست
ای وای بر دلم سندش روی نیزه‌هاست
آقا نـوشـتـه‌انـد که جـدّت کـفـن نـداشت            گیرم کـفن نبود، چرا پـیـرهـن نداشت!
از پـایـکـوب اسـب سـواران شـنـیـده‌ام            بردند روی نیزه، سری را که تن نداشت
پیچـیـده بود در خودش از آتش عـطش            داغی که داشت در جگر خود، حسن نداشت
انگـشتری که با خودش آورده بود کو؟            ای‌کاش هـیچ وقت عـقـیق یـمن نداشت
چشمی به چشم قاتل و چشمی به خیمه‌ها            همراه کاروان خود، ای‌کاش زن نداشت
حق با شماست، شام و سحر گریه می‌کنید
جای سرشک خون جگر، گریه می‌کنید

دوبـاره شـعـلـه بکـش دودمـان آدم را            که با تو زار بـگـریـیـم غـم محـرم را
چقدر بغض من امشب هوای تو دارد            که پـاره کـرده خـیال تو بـنـد قـلـبم را

کجایی و به کدامین سـتون نهادی سر            رسیده‌ای که بگریی هزار و یک غم را
نشـسـته‌ایم به گـریـیم با شـما تا صبـح            چه می‌شود بخری گریه‌های با هم را
کــنــار مـادر خـود زار مـی‌زنـی آقـا            به دست خاک دهی گـیسوان درهم را
برای آنکه شوم بیش از این عزادارش            بریـز روی سـرم خـاک‌های عـالـم را
شب نهم شده و روضه خوانی‌ش با توست            کمی نفـس بده این حـلـقـه‌های ماتم را

اگرچه سنگ شکـسـته تمام بال و پرم            مرا بهـشت ببـر، نه مرا بـبر به حـرم
مرا ببر که شـبـیه کـبوتـران از صبح            تـمـام روز بـه دور سـر شـمـا بـپــرم

قـسـم که منت سلـطـانی جهـان نکـشم            اگر که پا بگـذاری دمی به چـشم ترم
به درد می‌خورد این چشم‌های ناقـابل            که من به این مژه‌هایم غـلام رفـتگرم
مرا بکُـش نرسـم تا به روضۀ گـودال            مرا بکُـش که نبـیـنم چه آمـده به سرم
گذر کن از سر قبر من و حـسین بگو            که زیر سنگ لحد شعله‌ور شود جگرم
برای مرحمتی روضه‌ای بخوان و ببین            که سیـنـه می‌زنـم آنقـدر تا کـفن بدرم
نشـسـته فاطـمه پائـین پای شش‌گـوشه            هنوز زمزمه دارد که تشنه، ای پسرم
خـدا به خـیر کـند روضه‌های سقا شد            بیا و رحـم کن آقا به قـلب مـحـتضرم

چه تلخ می‌شود این لحظه‌ها بدون شما            چه تـلـخ تر همۀ عـمـر ما بـدون شـمـا
منم غریبه و شب تیره و مسیرم سخت            کجـا روم چه کـنـم بی‌شـما بـدون شـما

کجاست خیـمه سبزت که راه گم کردم            مرا بـخـوان نـروم هـیچ جا بـدون شما
تمام لطف نفس‌های ما حضور شماست            چـگـونـه بـال زنـم تا خـدا بـدون شـمـا
قسم به شال عزایی که بسته‌ای به کمر            چه سرد می‌شود این روضه‌ها بدون شما

زمان زمان عجیبی‌ست، امتحان سخت است            طی زمانۀ بی‌صاحب الزمان سخت است

ببخش عزیز خدا! جان ندادم از هجرت            چقدر منتظرت جان‌عزیز و جان‌سخت است

"و لا تُری و أری الخلق" این چه تقدیری‌ست            تو را ندیدن و دیدار این و آن سخت است

گریـسـتم كه مشـرف شـوم به پـابـوست            بدون گریه رسیدن به آسمان سخت است

رسیده است شـب اكـبـر و زمـان نـماز            برای من چقدر لحـظه اذان سخت است

و روضه را پـدر یـك شـهـیـد می‌فـهـمد            چقدر غصۀ دل كندن از جوان سخت است

تو را قسم به غم "بعدك العفا" ی حسین            بیا بیا و خودت روضه را بخوان؛ سخت است

مـرا زیــارت پـائـیـن پـا مـبــر امـشـب            چرا كه پیش پدر خواندن از جوان سخت است

از فـراق تو نـمـردیـم مـسـیـحا نـشـدیم            چـشم ما تار نشد از غـم و بـیـنا نشدیم

جای تو دست به دامان طبـیـبان بودیم            حـقـمـان بـود اگـر بـاز مـداوا نـشـدیـم

بی‌تو یک عمر پی هرکس و ناکس رفتیم            گم شدیم آخر ازین غـفلت و پیدا نشدیم

نام مجنون بروی ماست ولی کو مجنون؟            وقـتی از هـجر تو آواره صحرا نشدیم

درد این است که ما محض رضای دل تو            بیـخـیـال خـوشـی فـانـی دنـیـا نـشـدیـم

خاک عالم به سر ما که دراین عمر دراز            لحظه ای مشتری یـوسف زهـرا نشدیم

گریه کردیم ولی گریۀ بی‌فکر چه سود؟            قـطره بودیم ولی وصل به دریا نشدیم

پـیـش ما آمـدی اما همه غـفـلت کردیم            لحـظـه‌ای پـای قـدم رنجـۀ تو پا نشدیم

قصدمان بود همه سنگ صبورت باشیم            قـصدمان بود که از بخت بد اما نشدیم

همه رفـتـند حـرم ما که نرفـتـیم هـنوز            زائـر مـرقــد شـش‌گـوشـۀ آقـا نـشـدیـم

کاش می‌شد که تو ما را به زیارت ببری            یک شب جمعه به پابوسی حضرت ببری

نه حال دلم مثل قدیم است و همان است            نه قامـتم از بـار فـراق تو کـمان است

در غفلت کبرا شب و روزم سپری شد            نـام تو فـقـط لـقـلـقـه روی زبـان است

خـیلی جلـوی چـشم تو سرگرم گـناهـم            وقتی تو نباشی به گنه امن و امان است

تکلیف مرا زود مشخص کنی ای‌کاش            پـرونـده رسوایی من در جـریان است

بیـرون بکـشـانـم شـبـی از درّه نـفـسـم            صد گرگ به گلّه زده و برّه‌کشان است

ای سـفـره مـا را نـمک سـفـره تو بس            چیزی که برایت همه داریم زیان است

کار فـرجت روی زمین مـانده عزیزم            “چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است”

مـا را نـجـف و کـربـبـلا بـاز نـبـردی            خیلی به خدا نوکر تو دل نگران است

در نـدبـه و در عـهـد به دنـبال حـسینم            اربـاب کـرم دارد و دنبال بهـانه است

جـامـانـده رقـیه سـحـری کـنج خـرابـه            یک قافله از غربت او مرثیه خوان است

عاقبت این شبِ تاریک سحر خواهد شد           به رُخِ حضرتِ خورشید نظر خواهد شد

می‌رسد نـوبتِ آن روز که با وعدۀ حق           پـسـری مـنـتـقـمِ خـونِ پـدر خـواهـد شد

ای به قـربان تو که با نظـرِ مهـدوی‌ات           خاک هم پای قدم‌های تو، زر خواهد شد

دلِ غـمـدیـدۀ ما گـر به وصـالت بـرسد           سیـنۀ سنـگی ما، دُر و گُهـر خواهد شد

آه، از اینهـمه سالی که بـدون تو گذشت           این چه عمری‌ست که در فاصله سر خواهد شد

تـو بـیـا، دیـدۀ آلــوده پـس از دیـدنِ تـو           عـاشـقانه به سر راهِ تو، تـر خواهد شد

زخم معصیت به روحم مانده و کاری شده            زندگی بی‌تو برایم سرد و تکراری شده

بسکه دل مشغـولی‌ام دنـیا شده آقا ببـین            دل به تو دادن برایم کار دشواری شده

اصلا آقا لحظه‌ای با خود نگـفتم بی‌وفا            این چه وضع نوکری و عشق و دینداری شده

بی‌حـیا بـودم ولی بـار دگر برگـشـته‌ام            در میان روضه کارم گریه و زاری شده

آبـرویت را هـمیـشه بُـردم امـا کـار تو            چـشم‌پـوشی از بـدی و آبـروداری شده

مهربان آقا؛ بـیا دست گـدایت را بگـیر            چون دچار غصه و اندوه بسیاری شده

همنـشـینم کرده‌ای با خوب‌ها زیر عَـلَم            بازهم باران لطفت بر سرم جاری شده

بسته شد راه حرم، خیلی دلم را غم گرفت            صبر بر این غم فقط از درد ناچاری شده

گریه و سینه زنی در کربلا یادش بخیر            نـوکـر تـو بـیـقـرار آن عـزاداری شـده

خیمه‌ها آتش گرفت و دختری گریه‌کنان            می‌دوید و ناله می‌زد سوخت مویم عمه جان

از تو ممنونم مرا دعوت به ماتم کرده‌ای           پای این سفره دلم را کشورِ غم کرده‌ای

از تو ممنونم که مابینِ شلوغی های شهر           این گدا را واردِ شهـرِ مُـحـرّم کـرده‌ای

چشمِ من خشکیده بود از معصیت‌های زیاد           این تو بودی با نگاهی دیده زمزم کرده‌ای

خارج از انسانیت بودم که با یک یاحسین           هر دو دستانم گرفـتی و تو آدم کرده‌ای

روضه برپا می‌کنی تنها میانِ خـیمه‌ات           قلبِ من را با دمت از دور توأم کرده‌ای

روضه‌ای بنما تلاوت تا که بر صورت زنم           با نوای خود مسخّـر کُـلِّ عـالم کرده‌ای

برده‌ای دل را به سمتِ کربلا و بعد از آن           روضه‌های سختِ جدّت را مجسّم کرده‌ای

قتلگاهـش را نـشانم داده با سـوزِ جگـر           جاری از چشمانِ من دریای نم نم کرده‌ای

بیا و درد هجـران محبّان را مداوا کن            نگاهی از کرم بر چشم‌های خستۀ ما کن

تمام آفـرینش بی‌تو باشد جـسم بی‌جانی            بیا با یک نظر بر خلق، اعجاز مسیحا کن

بیا از غـربت جدّت بگو، با مردم عالم            بیا و چشم ما را از سرشک سرخ، دریا کن

کنار علقمه با مادر مظلـومه‌ات زهـرا            دو چشم خویش را دریا، به یاد چشم سقا کن

بیا با اشک کن همچون عموی خویش، سقّایی            بریز از دیده خون و گریه بر اولاد زهرا کن

بیا و تیر را بیرون بکش از حنجر اصغر            پسر که ذبح شد از تیر قاتل، فکر بابا کن

بیا دست یدالـهی، برون از آستـین آور            طناب خصم را، از دست‌های عمّه‌ات وا کن

سر بالای نی، آوای قرآن، خندۀ شادی            بیا دروازۀ ساعات و زینب را تماشا کن

بریزد خون «میثم» تا به خاک پای یارانت            بیا او را برای روز جانبازی، مهیا کن

هوای کـهـنۀ این شـهـر تازه دم کرده            گـناهـکـاریـمان «تُـنـزل النِقـم» کرده

«ظلمتُ نَفسی» ما را شنید دلبر و گفت:            امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

به شوق یوسف اگر چشم‌مان چو یعقوب است            هـنوز گـریـه به درد فـراق کـم کـرده

چه می‌شـود سحـری دیده بارد و بیند            کـریم، بـارش بـاران به ما کرم کرده

ای آسمان ز چه گشتی بخیل؟ پر وا کن            گـناه کرده اگر شیـعـه، توبه هم کرده

به توبه‌های محرم قسم که شوق ظهور            فـدائـیـان تـو را بـا تو هـم‌قـسـم کـرده

محـرم آمد و غـم شد فـزون‌تر و دیدم            کـتـیـبه‌ای هـوس شعـر محـتـشم کرده

دوباره چـادر مشکی وصلـه‌دارش را            زنـی برای پـسـر بـچـه‌اش عـلم کرده

هـوای کـرب و بـلا جـان تـازه‌ام داده            دل حـزیـن مــرا راهـی حــرم کــرده

امـام عـشـق و مـحـبت! خدا کند بـیـنم            نـسـیـم کـرب و بـلا آسـمـانی‌ام کـرده

این‌روزها اشکی روان داری دوباره            چشم تر و قـدی کـمان داری دوباره

مستوره‌ها در بین هر محمل نشستند            دلشـورۀ یک کـاروان داری دوبـاره

مانند آن بعضی که‌ زینب در گلو داشت            بغض گـلویی بی‌کران داری دوباره

اکـبـر کـنـار دسـت زیـنب ایـسـتـاده            حسرت به این تازه جوان داری دوباره

روبنده‌ها بر روی صورت‌ها نشسته            روضه برای دخـتران داری دوباره

سقا به روی دوش مشکش را گرفته            داغ قـد ایـن پـهـلـوان داری دوبـاره

داغی به یاد ازدحـام کوچه بازار...            از خـنده و زخـم زبان داری دوباره

آقـا دگر باغ و بـهـارت رفـتـنـی شد            آرامـش این روزگارت‌ رفـتـنـی شد

چه شد عـزیز دلم بیـنـمان فـراق افتاد            و آن چه را که نمی بـایـد اتـفـاق افـتاد

نیامدی و رسید «اربــعین» و جا ماندم            دلم هوای تو کرد و دوباره طاق افتاد

مـیـان مـا و نجـف، کـوفـه، آه مـشـّایه            پـیاده رفـتـنِ تا «کـربـلا» فـراق افـتـاد

چقدرغنچه نرگس که یک به یک پژمرد            چقدر میخک و مـریم، کـف اتاق افتاد

شب زیـارتـیِ جـدّتـان، هـمیـن هـفـتـه            اگـر گـذار شمــا، در ره عــراق افتاد

تورا به عّمه سه ساله، که از پدر جا ماند            تورا به صورت ماهش که در محاق افتاد

همین که اذن دخول از لب تو جاری شد            همینکه چشم قشنگت بر آن رواق افتاد

بخوان زیارت عشق و سلام ما برسان            بگو که این دل عاشق به اشتیاق افتاد

کـوله‌بـار معـصیت دارم ببـین دلواپسم            باز هم درمانده‌ام خوردم زمین دلواپسم

دل به بیگـانه سـپردم قـسمـتم آخر نشد            تا که باشم با تو یک شب همنشین دلواپسم

بسکه از تو دور ماندم شاهدی آخر دلم            با ریـا و بی‌حـیایی شد عجـین دلواپسم

بد ضرر کردم که وابسته به این دنیا شدم            تیره شد قـلبم که حالا اینچـنین دلواپسم

شهر پُر شد از گناه و بی‌تفاوت مانده‌ام            وای بر من که ندارم دردِ دین دلواپسم

در به رویم باز کن آقا که غیر از خانه‌ات            دائما شیطان نشـسته در کـمین دلواپسم

می‌شود لطفی کنی آقا بگویی می‌رسی            در کنارم لحـظه‌های واپـسـین دلواپسم

تو فقط دست مرا بگذار در دست حسین            راهی‌ام کن کربلا در اربعـین دلواپسم

فرصتم طی شد و بیدار نشد که بشوم            آخـرش لایـق دیـدار نـشـد کـه بـشـوم

باعث دلخوشی‌ات با ورع و ترک گناه            پـسر فـاطـمه، یک بـار نـشد که بشوم

من که یک عمر فقط مشغله‌ام دنیا بود            سـر کـوی تو گـرفـتار نـشد که بـشوم

شـهـدا اوج گـرفـتـند و زمـیـنی مانـدم            وای از نفس، سبک بار نشد که بشوم

اثـر مـرحـمـتت بـود که با کـوه گـنـاه            آبـرو ریخـته و خـوار نـشد که بـشـوم

برکت نان حـلالت همه جا با من ماند            به کسی جز تو بدهکار نشد که بشوم

حـاجـتم بود به پابـوس ابالفـضل رسم            زائر صـحـن عـلـمدار نـشد که بـشوم

گفت زینب چه کنم، هرچه که کردم آخر            راحت از کوچه و انظار نشد که بشوم

هرچه کردم که نخندند به ما مردم شام            مـانـعِ خـنـدۀ اغـیـار نـشـد کـه بـشـوم

سالهـا در حـسرت دیـدار دلبـر مانده‌ایم            جـمعه‌ها را منتـظر مـاهِ منـوّر، مانده‌ایم

زودتر آقـا بـیا و حـال ما را خـوب کن            از غـم دوری تو خـیلی مکـدّر مانـده‌ایم

یوسف زهرا کجایی کُشت ما را انتظار            می‌شود پس کی ظهور تو مقدّر، مانده‌ایم

در محرم چون شما رخت عزا پوشیده‌ایم            بی‌قرار آن دو چشم خون و مضطر مانده‌ایم

روضه تعطیلی ندارد جنّت ما روضه‌هاست            ما که عمری گریه کن هستیم و نوکر مانده‌ایم

آنقَـدَر چـایی بعـد روضـه مـزه می‌دهـد            آنقـدر که منتظـر تا چای دیگر مانده‌ایم

روضه را تعطیل گفتند عده‌ای وقت بلا            از بـلا دوریم ما تا پـای مـنـبر مانـده‌ایم

به دو دستان عمویت دست ما را هم بگیر            ما که پای نوکری تا روز محشر مانده‌ایم

فکر نوکر باش، نزدیک است آقا اربعین            دردمـنـدیم و بـدون کـربـلا درمـانـده‌ایم